ஞாயிறு காலை, குளிர், எப்பொழுதும் போல் 6 மணிக்கே முழிப்பு வந்தாலும் குளிரில் காலையிலேயே எழுந்து என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் iPad-ஐ எடுத்து இமெயில் பார்த்து கூப்பனில்லாத இமெயில்களை ட்ராஷ் செய்துவிட்டு, மாலைமலரிலும், USA டுடேயிலும், ட்விட்டரிலும் கொஞ்சம் மேய்ந்துவிட்டு, கண்களைக் கொஞ்சம் டயர்டாக்கி இன்னைக்கு என்ன வேலையெல்லாம் செய்யலாம் என்று எண்ணியவாரே திரும்பவும் தூக்கத்தை வரவழைத்து ஒரு கோழித்தூக்கம் போட்டேன்.
மணி எட்டு, கதிரவன் காய்ந்தாலும் வேகமாகக் காற்றடித்துக்கொண்டிருந்ததால் குளிராக இருந்தது. அதனால் பார்க்குக்குச் சென்று ஒடும் எண்ணத்தை மாற்றிவிட்டு ஸ்மார்ட் டிவியை ஆன் செய்து YouTube-ல் விஜய் டிவி நிகழ்ச்சிகளை மேய்ந்தேன். ஒன்னும் பார்க்கும்படி மாட்டவில்லை. சரி குளியலையாவது முடிப்போம் என்று எழுந்தபோது மனைவி, "பையனோட ப்ராஜெக்ட் வொர்க்குக்கு சில படங்கள் தேவைப்படுது பிரின்ட் அவுட் எடுக்கனும்" என்றாள். வீட்டில் ஒன்றுக்கு இரண்டு பிரின்டர் இருந்தாலும், இரண்டிலுமே இங்க் தீர்ந்துவிட்டது, பிரின்டர் கேட்ரிட்ஜ் வாங்குவதற்குப்பதில் புது பிரின்டரே வாங்கிவிடலாம் என்று எண்ணி குழம்பி எதையுமே வாங்காமல் இருந்துவிட்டேன். சரி Staples-ல் போய் பிரின்ட் போடலாம், ஆனால் Bergen County-ல் ஞாயிறு கடைகளெல்லாம் மூடியிருக்குமே என்றெண்ணியவாறே குளித்துமுடித்து வந்தேன்.
இரண்டு வாரமாக சிக்கன் சாப்பிடாததால் நாக்கு நமநம என்றிருந்தது -
Fall recess & தீபாவளிக்கு தமிழ் பள்ளி லீவு விட்டதால் எடிசனுக்கு போகமுடியவில்லை, அதனால் Bawarchi சிக்கன்-65 சாப்பிட முடியவில்லை. பையனுக்கும் weekend-ல் சிக்கன் பிரியாணி சாப்பிடவில்லை என்றால் புலம்பித்தீர்த்துவிடுவான். பிரியாணியை காட்டி தாஜா பண்ணிதான் இன்னைக்கு அவன் ப்ராஜெக்டை முடிக்க வைக்க வேண்டும் என்றெண்ணிக்கொண்டே breakfast-ஐ முடித்தேன்.
மணி 10.15, Costco-வுக்கு பின்னால் Teaneck-ல் ஹலால் கடை உள்ளது, இந்த வாரத்திற்கு தேவையான பொருள்களை Costco-வில் வாங்கிக்கொண்டு அப்படியே ஹலால் சிக்கன் வாங்கி வரலாம் என்று கிளம்பும்போது, "வரும்போது புதினாவும், காய்கறியும் வாங்கிட்டு வந்திடுங்க" என்றாள் மனைவி.
Costco வீட்டிற்குக் கிழக்குப்பக்கம் என்றால் Indian Grocery-ம், Staples-ம் மேற்குப்பக்கம். எந்தப்பக்கம் முதலில் போகலாம் என்று யோசித்தேன், முதலில் மதிய சாப்பட்டிற்கான வேலையை முடிப்போம் சமயங்களில் ஹலால் கடை 11 மணிக்கு மேல் தான் திறப்பார்கள் என்று முதலில் Subzi Mandi-ஐ நோக்கிக் காரை செலுத்தினேன். Fall சீசன் என்பதால் அங்கு கார் பார்க்கிங்கில் சில மர
ங்கள் அப்படியே பிங்க் கலரில் ஜொலித்தது, அதை கொஞ்சம் க்ளிக்கிவிட்டு காய்கறிகளை வாங்கிக்கொண்டு காரில் உட்காரும்போது மணி 11.15. நேராக ஹலால் கடை - நேரமாகிவிட்டதால் Costco கட், 15 சிக்னல்களைக் கடந்து காரை நிறுத்தும்போது மணி 11.40.
சனி ஞாயிறு கொஞ்சம் கூட்டம் அதிகமாக இருக்கும், எனக்கு முன்னே வரிசையில் இருவர். ஒருவர் முன்னாடியே ஆர்டர் கொடுத்திருப்பார் போலும், கல்லாப்பெட்டி அருகிலிருக்கும் சேரில் அமர்ந்திருந்தார், மற்றொருவர் தன் மனைவியுடன் நின்றுகொண்டிருந்தார். கடைக்காரர் கறி வெட்டிக்கொண்டு ரொம்ப பிசியாக இருந்தார்.
கடைக்காரர் என் முன் இருந்த தம்பதிகளிடம் "ஆப்கோ கியா ச்சாயியே?" என்றார்,
முன்னிருந்தவர் "ஏக் பேபி கோட்" என்றார்.
அதை கேட்கும்போது மனசு சுருக்கென்றது. என்ன ஓநாய் கண்ணீரா? என்று உள் மனசு நக்கலடித்தது. இன்னைக்கு எவ்ளோ நேரம் ஆகப்போகுதோ என்று நினைத்துக்கொண்டே பாக்கெட்டிலிருந்து iPhone-ஐ கையிலெடுது துழாவ ஆரம்பித்தேன்.
அப்போது கடைக்காரர் freezer ரூமிலிருந்து ஒரு பெரிய ஆட்டின் உடலின் பின்பாதியை மட்டும் எடுத்து வந்தார், அது முதலில் இருந்தவர் ஆர்டர் செய்தது போலும், அவர் ஆட்டுத் தொடைக்கறி கேட்டிருந்தார் போலும், பின் அதைபார்த்தவுடன் என் முன்னிருந்தவர், "மேரே கோ ஏக் கோட் லெக் ச்சாயியே, பேபி கோட் நஹி" என்றார், அப்பாடா பேபி கோட் தப்பித்தது என்று அல்ப திருப்தி. கடைக்காரர் தன் உதவியாளரிடம் ஒரு காலை கொடுத்து வெட்ட சொல்லிவிட்டு இன்னொரு காலை அவர் வெட்டிக்கொண்டிருந்தார்.
அச்சமயம் இன்னொருவர் கையில் ஒரு பெண்குழந்தையுடன் வந்தார், வரிசையைப் பற்றியெல்லாம் அவர் கண்டுகொள்ளவில்லை, நேராகக் கடைக்காரரைப் பார்த்து "சலாம் அலைக்கும்" என்றார்,
கடைகாரரும் அவரிடம், "அலைக்கும் சலாம், கியா ச்சாயியே" என்றார்.
"தஸ் சிக்கன்" என்றார் வந்தவர், பத்து சிக்கன் வாங்குவதால் அவருக்கு வரிசை பற்றியெல்லாம் கவலையில்லை. மேலும் வரிசையைக் கட் செய்தததை மறைப்பதற்காக கடைக்காரரிடம் தொடர்ந்து பேச்சுக்கொடுக்க ஆரம்பித்தார். என்னை கடைக்காரரும் கண்டுகொள்ளவேயில்லை.
பெரும்பாலான இந்தியர்களுக்கு முறைகளை மீறுவதே அவர்களின் முறை, அது எவ்வளவு படித்திருந்தாலும் முறைகளை பின்பற்ற தெரியாது.
"மே கல் ராத் Alpharetta சே ஆயேங்கே, flight லேட்ஹோகா " என்று கடைக்காரரிடம் அளக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்.
என் முன்னிருந்தவரும் அந்த இடைவெளியில் கடைகாரரிடம், "also include 1 chicken for me" என்றார்.
முன்னிருந்தவர் பின்வந்தவரிடம், "Are you coming from Atlanta - Alpharetta?",
பின்வந்தவர் "Yes, I'm working in T-Mobile over there" என்றார்.
உடனே முன்னிருந்தவர் "My company is asking me to relocate to Alpharetta office, by the way I'm working in Aetna, how is Alpharetta, is it ok for the NewYorkers? " என்றார்.
ஏன்டா இந்தியாவில ஏதோ ஒரு குக்கிராமத்துலேர்ந்து வந்துட்டு Atlanta போறதுக்கு இந்த அலட்டலா என்று மனதில் நினைத்துக்கொண்டேன்.
உடனே பின்வந்தவர் "Which part of India you are from?" என்றார்,
முன்னிருந்தவர் "Hyderabad" என்றார்,
பின்வந்தவர் "I am from Bombay. Newyork and Atlanta are like Bombay and Hyderabad, living standard is very good in Atlanta compared to here, but work culture is too slow, moreover same person have to do multiple jobs".
முன்னவர் சற்றே குழம்பிய நிலையில் இருந்தார், பின்னவர் அவர் மன ஓட்டத்தை அறிந்தவராக, "for example if you call for a cable connection here you will get it in a day or within a week, but there you have to wait for few weeks or even for a month - that's the work speed over there".
இடையே கடைக்காரர் முன்னவரிடம்,"ஆப்கோ small பீஸ் or படா பீஸ்" என்றார்,
முன்னவர் "small piece" என்றார்,
கடைக்காரரும் அவர் மன ஓட்டத்தை அறிந்தவராக "ஆப் கோட் சே கியா பனாதியா ?"என்றார்,
முன்னவர் "Biryani" என்றார்
கடைக்காரர் "small pieces won't be good for Biryani, I'll make big pieces" என்றார்
முன்னவர் "no no.. my biryani style is different" என்றார்.
இதற்கிடையே முதலாவதாக உட்கார்ந்திருந்தவர், "I am from Delhi" என்று அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு "Moreover here they will rip you off, like insurance and taxes are very high here" என்றார். பின் அவர் என்ன நினைத்தாரோ "I'll get back after 30 minutes" என்று சொல்லி கிளம்பினார், போகும்போது அந்த ஹைதராபாத்காரரிடம் "Did you notice the goat before? one leg is small that's why I asked him to take the other one" என்று அவரால் முடிந்த ஒரு பிட்டை போட்டு சென்றார்.
ஹைதராபாத்காரர் சற்றே வெளிரிய புன்னகையில் அவரையும் தன் மனைவியையும் பார்த்தார், நானும் இவன் திரும்பவும் வேற ஏதாவது ஆர்டர் செய்யப் போறானோ என்று பயத்துடன் பார்த்தேன்.
இதற்கிடையே பாம்பேக்காரர் திரும்பவும் ஆரம்பித்தார் "Job openings will be better here, for example you will get hardly one interview call in 3 months over there in Atlanta, but here you can get monthly 3 calls" என்றார்.
அதற்குள்ளே திரும்பவும் கடைக்காரர் பாம்பேகாரரிடம் "How many chickens?" என்றார்,
அவர் "தஸ்" என்றார்,
"It will take 15 to 30 minutes" என்றார்.
பாம்பேக்காரர்,"ok, I'll get back in 15 minutes" என்று கிளம்பினார், அப்போது ஹைதராபாத்காரர் அவரிடம் "ஆப்கா பேட்டி looks pretty" என்று இப்போதே Atlanta-விற்கான நண்பரை காக்கா பிடித்துக்கொண்டார்.
இதுவும் பெரும்பாலான இந்தியர்களின் ஒரு பழக்கம், எங்கு சென்றாலும் எந்த காரியம் செய்தாலும் reference இல்லாமல் செய்யத் தெரியாது. முன் பின் தெரியாத டாக்டரிடம் செல்லமாட்டோம், அது போல் காலேஜ் அல்லது ஸ்கூலில் சேர்க்கும்போது அங்கு யாராவது தெரிந்தவர் மூலம் சேர்க்க பார்ப்போம். இவ்வளவு ஏன், எட்டாம் வகுப்பு தமிழ் பாடம் படிப்பதற்கே கோனார் நோட்ஸ் வைத்துதான் படிப்போம்.
அப்பாடா என்று பெருமூச்சுவிட்டு மணியை பார்த்தேன் 12.20, இதனிடையே கடைக்காரர் என்னை கவனித்தவராக "ஆப்கோ கியா ச்சாயியே " என்றார், அதுவரை நாலு சிக்கன் லெக் சொல்லலாம் என்று நினைத்திருந்த நான் எங்கே நம்மை ஒரு மாதிரி பார்ப்பார்களோ என்றெண்ணி "8 chicken legs" என்றேன்.
ஹைதராபாத்காரர் கடைகாரரிடம் தொடர்ந்தார் "ஆப்கா ஷாப் பகுத் பேமஸ் ஹே, மே பகுத் தூர் சே ஆராஹான்ஹே " என்றார், நானும் அவர் ரொம்ப தொலைவிலிருந்து வருகிறார் போலும் என்று நினைக்கும்போதே அவர் "I'm coming from Garfield" என்றார், அடப்பாவி 4 மைல் உனக்கு ரொம்ப தூரமா என்று மனசுக்குள் நினைத்தேன்.
ஒரு வழியாக வாங்கிக்கொண்டு வீடு திரும்பும்போது மணி 1.00. லேட்டாக வந்ததை மறைக்க, "Staples போய் பிரிண்ட் அவுட் எடுத்துட்டு வரேன்" என்று பையை வீட்டில் வைத்துவிட்டு கிளம்பினேன். திரும்பவும் காரை மேற்கு நோக்கி Staples-க்கு விட்டேன், அந்த Staples மூடியிருந்தது, அருகில் Saddle Brook-ல் இருக்கும் Staples-க்கு திருப்பினேன், நல்லவேளை திறந்திருந்தது, பிரிண்ட் அவுட் எடுத்துவிட்டு வீடு திரும்பும்போது மணி 2.30, பிரியாணியை சாப்பிட்டுவிட்டு பெட்டில் சாய்ந்தேன் மணி 3.30. சிக்கன் சாப்பிட நினைத்து ஒரு தப்பா.. பாதி பொழுது போயிடுச்சே என்று நினைத்துக்கொண்டே திரும்பவும் ஒரு கோழித்தூக்கம் போடத் தயாரானேன்.
மணி எட்டு, கதிரவன் காய்ந்தாலும் வேகமாகக் காற்றடித்துக்கொண்டிருந்ததால் குளிராக இருந்தது. அதனால் பார்க்குக்குச் சென்று ஒடும் எண்ணத்தை மாற்றிவிட்டு ஸ்மார்ட் டிவியை ஆன் செய்து YouTube-ல் விஜய் டிவி நிகழ்ச்சிகளை மேய்ந்தேன். ஒன்னும் பார்க்கும்படி மாட்டவில்லை. சரி குளியலையாவது முடிப்போம் என்று எழுந்தபோது மனைவி, "பையனோட ப்ராஜெக்ட் வொர்க்குக்கு சில படங்கள் தேவைப்படுது பிரின்ட் அவுட் எடுக்கனும்" என்றாள். வீட்டில் ஒன்றுக்கு இரண்டு பிரின்டர் இருந்தாலும், இரண்டிலுமே இங்க் தீர்ந்துவிட்டது, பிரின்டர் கேட்ரிட்ஜ் வாங்குவதற்குப்பதில் புது பிரின்டரே வாங்கிவிடலாம் என்று எண்ணி குழம்பி எதையுமே வாங்காமல் இருந்துவிட்டேன். சரி Staples-ல் போய் பிரின்ட் போடலாம், ஆனால் Bergen County-ல் ஞாயிறு கடைகளெல்லாம் மூடியிருக்குமே என்றெண்ணியவாறே குளித்துமுடித்து வந்தேன்.
இரண்டு வாரமாக சிக்கன் சாப்பிடாததால் நாக்கு நமநம என்றிருந்தது -
Fall recess & தீபாவளிக்கு தமிழ் பள்ளி லீவு விட்டதால் எடிசனுக்கு போகமுடியவில்லை, அதனால் Bawarchi சிக்கன்-65 சாப்பிட முடியவில்லை. பையனுக்கும் weekend-ல் சிக்கன் பிரியாணி சாப்பிடவில்லை என்றால் புலம்பித்தீர்த்துவிடுவான். பிரியாணியை காட்டி தாஜா பண்ணிதான் இன்னைக்கு அவன் ப்ராஜெக்டை முடிக்க வைக்க வேண்டும் என்றெண்ணிக்கொண்டே breakfast-ஐ முடித்தேன்.
மணி 10.15, Costco-வுக்கு பின்னால் Teaneck-ல் ஹலால் கடை உள்ளது, இந்த வாரத்திற்கு தேவையான பொருள்களை Costco-வில் வாங்கிக்கொண்டு அப்படியே ஹலால் சிக்கன் வாங்கி வரலாம் என்று கிளம்பும்போது, "வரும்போது புதினாவும், காய்கறியும் வாங்கிட்டு வந்திடுங்க" என்றாள் மனைவி.
Costco வீட்டிற்குக் கிழக்குப்பக்கம் என்றால் Indian Grocery-ம், Staples-ம் மேற்குப்பக்கம். எந்தப்பக்கம் முதலில் போகலாம் என்று யோசித்தேன், முதலில் மதிய சாப்பட்டிற்கான வேலையை முடிப்போம் சமயங்களில் ஹலால் கடை 11 மணிக்கு மேல் தான் திறப்பார்கள் என்று முதலில் Subzi Mandi-ஐ நோக்கிக் காரை செலுத்தினேன். Fall சீசன் என்பதால் அங்கு கார் பார்க்கிங்கில் சில மரங்கள் அப்படியே பிங்க் கலரில் ஜொலித்தது, அதை கொஞ்சம் க்ளிக்கிவிட்டு காய்கறிகளை வாங்கிக்கொண்டு காரில் உட்காரும்போது மணி 11.15. நேராக ஹலால் கடை - நேரமாகிவிட்டதால் Costco கட், 15 சிக்னல்களைக் கடந்து காரை நிறுத்தும்போது மணி 11.40.
சனி ஞாயிறு கொஞ்சம் கூட்டம் அதிகமாக இருக்கும், எனக்கு முன்னே வரிசையில் இருவர். ஒருவர் முன்னாடியே ஆர்டர் கொடுத்திருப்பார் போலும், கல்லாப்பெட்டி அருகிலிருக்கும் சேரில் அமர்ந்திருந்தார், மற்றொருவர் தன் மனைவியுடன் நின்றுகொண்டிருந்தார். கடைக்காரர் கறி வெட்டிக்கொண்டு ரொம்ப பிசியாக இருந்தார்.
கடைக்காரர் என் முன் இருந்த தம்பதிகளிடம் "ஆப்கோ கியா ச்சாயியே?" என்றார்,
முன்னிருந்தவர் "ஏக் பேபி கோட்" என்றார்.
அதை கேட்கும்போது மனசு சுருக்கென்றது. என்ன ஓநாய் கண்ணீரா? என்று உள் மனசு நக்கலடித்தது. இன்னைக்கு எவ்ளோ நேரம் ஆகப்போகுதோ என்று நினைத்துக்கொண்டே பாக்கெட்டிலிருந்து iPhone-ஐ கையிலெடுது துழாவ ஆரம்பித்தேன்.அப்போது கடைக்காரர் freezer ரூமிலிருந்து ஒரு பெரிய ஆட்டின் உடலின் பின்பாதியை மட்டும் எடுத்து வந்தார், அது முதலில் இருந்தவர் ஆர்டர் செய்தது போலும், அவர் ஆட்டுத் தொடைக்கறி கேட்டிருந்தார் போலும், பின் அதைபார்த்தவுடன் என் முன்னிருந்தவர், "மேரே கோ ஏக் கோட் லெக் ச்சாயியே, பேபி கோட் நஹி" என்றார், அப்பாடா பேபி கோட் தப்பித்தது என்று அல்ப திருப்தி. கடைக்காரர் தன் உதவியாளரிடம் ஒரு காலை கொடுத்து வெட்ட சொல்லிவிட்டு இன்னொரு காலை அவர் வெட்டிக்கொண்டிருந்தார்.
அச்சமயம் இன்னொருவர் கையில் ஒரு பெண்குழந்தையுடன் வந்தார், வரிசையைப் பற்றியெல்லாம் அவர் கண்டுகொள்ளவில்லை, நேராகக் கடைக்காரரைப் பார்த்து "சலாம் அலைக்கும்" என்றார்,
கடைகாரரும் அவரிடம், "அலைக்கும் சலாம், கியா ச்சாயியே" என்றார்.
"தஸ் சிக்கன்" என்றார் வந்தவர், பத்து சிக்கன் வாங்குவதால் அவருக்கு வரிசை பற்றியெல்லாம் கவலையில்லை. மேலும் வரிசையைக் கட் செய்தததை மறைப்பதற்காக கடைக்காரரிடம் தொடர்ந்து பேச்சுக்கொடுக்க ஆரம்பித்தார். என்னை கடைக்காரரும் கண்டுகொள்ளவேயில்லை.
பெரும்பாலான இந்தியர்களுக்கு முறைகளை மீறுவதே அவர்களின் முறை, அது எவ்வளவு படித்திருந்தாலும் முறைகளை பின்பற்ற தெரியாது.
"மே கல் ராத் Alpharetta சே ஆயேங்கே, flight லேட்ஹோகா " என்று கடைக்காரரிடம் அளக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்.
என் முன்னிருந்தவரும் அந்த இடைவெளியில் கடைகாரரிடம், "also include 1 chicken for me" என்றார்.
முன்னிருந்தவர் பின்வந்தவரிடம், "Are you coming from Atlanta - Alpharetta?",
பின்வந்தவர் "Yes, I'm working in T-Mobile over there" என்றார்.
உடனே முன்னிருந்தவர் "My company is asking me to relocate to Alpharetta office, by the way I'm working in Aetna, how is Alpharetta, is it ok for the NewYorkers? " என்றார்.
ஏன்டா இந்தியாவில ஏதோ ஒரு குக்கிராமத்துலேர்ந்து வந்துட்டு Atlanta போறதுக்கு இந்த அலட்டலா என்று மனதில் நினைத்துக்கொண்டேன்.
உடனே பின்வந்தவர் "Which part of India you are from?" என்றார்,
முன்னிருந்தவர் "Hyderabad" என்றார்,
பின்வந்தவர் "I am from Bombay. Newyork and Atlanta are like Bombay and Hyderabad, living standard is very good in Atlanta compared to here, but work culture is too slow, moreover same person have to do multiple jobs".
முன்னவர் சற்றே குழம்பிய நிலையில் இருந்தார், பின்னவர் அவர் மன ஓட்டத்தை அறிந்தவராக, "for example if you call for a cable connection here you will get it in a day or within a week, but there you have to wait for few weeks or even for a month - that's the work speed over there".
இடையே கடைக்காரர் முன்னவரிடம்,"ஆப்கோ small பீஸ் or படா பீஸ்" என்றார்,
முன்னவர் "small piece" என்றார்,
கடைக்காரரும் அவர் மன ஓட்டத்தை அறிந்தவராக "ஆப் கோட் சே கியா பனாதியா ?"என்றார்,
முன்னவர் "Biryani" என்றார்
கடைக்காரர் "small pieces won't be good for Biryani, I'll make big pieces" என்றார்
முன்னவர் "no no.. my biryani style is different" என்றார்.
இதற்கிடையே முதலாவதாக உட்கார்ந்திருந்தவர், "I am from Delhi" என்று அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு "Moreover here they will rip you off, like insurance and taxes are very high here" என்றார். பின் அவர் என்ன நினைத்தாரோ "I'll get back after 30 minutes" என்று சொல்லி கிளம்பினார், போகும்போது அந்த ஹைதராபாத்காரரிடம் "Did you notice the goat before? one leg is small that's why I asked him to take the other one" என்று அவரால் முடிந்த ஒரு பிட்டை போட்டு சென்றார்.
ஹைதராபாத்காரர் சற்றே வெளிரிய புன்னகையில் அவரையும் தன் மனைவியையும் பார்த்தார், நானும் இவன் திரும்பவும் வேற ஏதாவது ஆர்டர் செய்யப் போறானோ என்று பயத்துடன் பார்த்தேன்.
இதற்கிடையே பாம்பேக்காரர் திரும்பவும் ஆரம்பித்தார் "Job openings will be better here, for example you will get hardly one interview call in 3 months over there in Atlanta, but here you can get monthly 3 calls" என்றார்.
அதற்குள்ளே திரும்பவும் கடைக்காரர் பாம்பேகாரரிடம் "How many chickens?" என்றார்,
அவர் "தஸ்" என்றார்,
"It will take 15 to 30 minutes" என்றார்.
பாம்பேக்காரர்,"ok, I'll get back in 15 minutes" என்று கிளம்பினார், அப்போது ஹைதராபாத்காரர் அவரிடம் "ஆப்கா பேட்டி looks pretty" என்று இப்போதே Atlanta-விற்கான நண்பரை காக்கா பிடித்துக்கொண்டார்.
இதுவும் பெரும்பாலான இந்தியர்களின் ஒரு பழக்கம், எங்கு சென்றாலும் எந்த காரியம் செய்தாலும் reference இல்லாமல் செய்யத் தெரியாது. முன் பின் தெரியாத டாக்டரிடம் செல்லமாட்டோம், அது போல் காலேஜ் அல்லது ஸ்கூலில் சேர்க்கும்போது அங்கு யாராவது தெரிந்தவர் மூலம் சேர்க்க பார்ப்போம். இவ்வளவு ஏன், எட்டாம் வகுப்பு தமிழ் பாடம் படிப்பதற்கே கோனார் நோட்ஸ் வைத்துதான் படிப்போம்.
அப்பாடா என்று பெருமூச்சுவிட்டு மணியை பார்த்தேன் 12.20, இதனிடையே கடைக்காரர் என்னை கவனித்தவராக "ஆப்கோ கியா ச்சாயியே " என்றார், அதுவரை நாலு சிக்கன் லெக் சொல்லலாம் என்று நினைத்திருந்த நான் எங்கே நம்மை ஒரு மாதிரி பார்ப்பார்களோ என்றெண்ணி "8 chicken legs" என்றேன்.
ஹைதராபாத்காரர் கடைகாரரிடம் தொடர்ந்தார் "ஆப்கா ஷாப் பகுத் பேமஸ் ஹே, மே பகுத் தூர் சே ஆராஹான்ஹே " என்றார், நானும் அவர் ரொம்ப தொலைவிலிருந்து வருகிறார் போலும் என்று நினைக்கும்போதே அவர் "I'm coming from Garfield" என்றார், அடப்பாவி 4 மைல் உனக்கு ரொம்ப தூரமா என்று மனசுக்குள் நினைத்தேன்.
ஒரு வழியாக வாங்கிக்கொண்டு வீடு திரும்பும்போது மணி 1.00. லேட்டாக வந்ததை மறைக்க, "Staples போய் பிரிண்ட் அவுட் எடுத்துட்டு வரேன்" என்று பையை வீட்டில் வைத்துவிட்டு கிளம்பினேன். திரும்பவும் காரை மேற்கு நோக்கி Staples-க்கு விட்டேன், அந்த Staples மூடியிருந்தது, அருகில் Saddle Brook-ல் இருக்கும் Staples-க்கு திருப்பினேன், நல்லவேளை திறந்திருந்தது, பிரிண்ட் அவுட் எடுத்துவிட்டு வீடு திரும்பும்போது மணி 2.30, பிரியாணியை சாப்பிட்டுவிட்டு பெட்டில் சாய்ந்தேன் மணி 3.30. சிக்கன் சாப்பிட நினைத்து ஒரு தப்பா.. பாதி பொழுது போயிடுச்சே என்று நினைத்துக்கொண்டே திரும்பவும் ஒரு கோழித்தூக்கம் போடத் தயாரானேன்.
Comments
Post a Comment